Camide annemin yanında bir bayan vardı. İlk başta dikkatimi hiç çekmemişti. Fakat sonra... Bir şey oldu, biri bir şey dedi, o da cevap verdi, gözlerine baktım, ve başımı öne eğdim... Gözlerim dolmuştu, şaşırmıştım, hüzünlüydüm, üzgündüm... Birçok duyguyla başa çıkıyordum, boğazım düğümlendi, gözlerim doldu, ama ağlamadım, ağlayamam ben öyle herkesin içinde, atarım içime, boğazım hala düğüm düğüm... O duygu karmaşası içinde en çok utanç ve üzüntü hakimdi... O bayana karşı değil, KENDİME karşı... Çünkü o bayan görmüyordu, görme engelliydi, belki doğuştan belki sonradan olan bir şey, bilemiyorum... Ama ben çok utandım... GÖRMEYEN bir kişi ibadetini yapabiliyorsa büyük bir şevk ile... GÖRMEYEN kişi göremediği o Yüce Yaradan için kılıyorsa teravih namazını tüm cemaatle uyum içinde... Peki ya GÖREN? Peki ya GÖREN? Dedim ya çok utandım KENDİMDEN... Bana öyle güzel bir ders oldu ki, iyi ki... Silkelendim şöyle bir...
Etrafımızdaki güzellikleri fark edelim ve şükredelim... Sonsuz şükürler olsun Yarabbim...
Herkese Hayırlı Ramazanlar....
*deviantart.com (by proama)
